உலகப் புகழ்பெற்ற காதலர்கள் சகுந்தலை – துஷ்யந்தன்

துஷ்யந்தன் என்பான் ஓர் அரசன். அவன் வேட்டையாட விருப்பம் கொண்டு கானகம் சென்றான். அங்கே ஓர் அழகிய புள்ளிமானைக் கண்டு, அதனைத் துரத்திச் சென்றான்.
வழியில் ஒரு முனிவர் அவனை வழிமறித்தார். “மன்னா, இது தவத்திற் சிறந்த கண்வ முனிவரின் ஆசிரமம் இருக்குமிடம். இங்குள்ள மிருகம் எதனையும் வேட்டையாடலாகாது” என்று எச்சரித்துச் சென்றார்.
கண்வ மகரிஷியைப் பற்றித் துஷ்யந்தன் ஏற்கனவே கேள்வியுற்றிருக்கிறான். அத்தவ மேலோரின் கோபத்திற்கு ஆளாகக்கூடாது என அஞ்சினான். வேட்டையாடும் எண்ணத்தை விடுத்தான். ஆனால், அக்கானகத்தின் எழிற்காட்சியினை இரசித்துக் கொண்டே மெல்ல நடந்து சென்றான்.
சற்றுத் தொலைவில் பெண்டிரின் சிரிப்பொலி அருவி போல் ஒலித்தது.
அந்தச் சிரிப்பொலி வர வர துஷ்யந்தனுக்கு வெகு அருகில் ஒலித்தது. சிரிப்பொலி கேட்கும் திசையில் தன் பார்வையைச் செலுத்தினான் மன்னன்.
அழகு கொழிக்கும் ஆரணங்குகள் மூவர் மன்னன் பார்வைக்கு விருந்தாயினர். அவர்களுள் ஒருத்தி, அழகாலும் தகுதியாலும் அவர்களுக்குத் தலைவியாகத் தோற்றமளிப்பதைக் கண்டான் துஷ்யந்தன். அந்தத் தலைவியின் எழில் அவன் உள்ளத்தைக் கவர்ந்தது. நாளெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டே இருக்கலாம் அவளை!
‘அழகு! அந்த அழகுக்கு மெருகேற்றும் பருவம்! அந்தப் பருவத்தை மிகைப்படுத்திக் காட்டும் அந்த உருவம்! ஆ! இவளன்றோ அப்சரஸ்’!
எத்தனையோ பெண்களைப் பார்த்திருக்கிறான் இந்தத் துஷ்யந்தன். ஆனால், இப்படியொரு திருவுருவை அவன் வாழ்நாளில் கண்டதே இல்லை!
அவனையும் அறியாமல் அவன் பாதங்களை ஈர்த்தன, அப்பெண்ணின் உருவமும் நடையின் ஒயிலும் சிரிப்பின் சாகசமும்!
மெல்ல அவன், பெண்களுக்கு அருகில் வந்து நின்றான். அவனுக்கும் அப்பெண்களுக்கும் இடையில் அடர்ந்த மல்லிகைக் கொடியே மறைப்பாக இருந்தது.
துஷ்யந்தனுக்கு ஓர் ஐயம் எழுந்தது. ‘இவள் முனிவரின் மகளாய் இருக்க மாட்டாள். என் போன்ற மன்னர் குடும்பத்தில் உதித்தவளாய் இருப்பாள். அதனால் தான் எனக்கு இவள்பால் காதல் உண்டாகின்றதோ?’ என்று மனத்துள் எண்ணிப் பெருமூச்செறிந்தான்.
அச்சமயம் விதியின் பலனாகவோ என்னவோ
ஒரு கருவண்டு மல்லிகைக் கொடியினை நோக்கிப் பறந்து வந்தது. அங்கே சகுந்தலை நிற்பதைக் கண்டு, அவள் கூந்தலின் மணத்தில் மயங்கி, அக்கூந்தலைச் சுற்றி ரீங்காரம் பாடத் தொடங்கியது.
வண்டினைக் கண்ட சகுந்தலை அச்சமேலீட்டால் வீறிட்டு அலறினாள். “அடி அனுசூயே! பிரியம்வதே! இந்த வண்டை விரட்ட வாருங்களேன்” என்று கூவியபடி மல்லிகைக் கொடியை நீக்கிக் கொண்டு மறுபக்கமாய் ஓடினாள்.
ஓடிய சகுந்தலை, தன்னை அறியாமலேயே, அங்கு நின்றிருந்த துஷ்யந்தனின் மேல் மோதிக்கொண்டாள். எதிரே ஓர் ஆடவன் நிற்பதைக் கண்டு பிரமித்து நின்றாள். அதே நேரத்தில் சகுந்தலையின் கூக்குரலைக் கேட்டு ஓடிவந்தனர் பிரியம்வதையும் அனுசூயையும்.
அங்கு சகுந்தலை முன் ஓர் ஆடவன் நிற்பதைக் கண்டு திகைத்தனர். ஆனால், அந்த ஆடவனின் அழகு அவர்களை மயங்கச் செய்தது.
துஷ்யந்தன், “மன்னிக்க வேண்டும். பெண்கள் தங்கியிருக்கும் உத்தியானவனத்திற்குள் அத்துமீறி வந்தது குற்றந்தான். வழி தவறித்தான் இப்பக்கம் வந்து விட்டேன்” என்று மன்னிப்புக் கோரினான்.
துஷ்யந்தனின் நெடிய உருவமும் திண்தோளும் இனிய தோற்றமும் எழிலார்ந்த முகப்பொலிவும் சகுந்தலையை மெய்மறக்கச் செய்தன. அவள் தலைகுனிந்தபடி நின்றிருந்தாள். அவள் ஓரக்கண்ணால் துஷ்யந்தனின் அழகைப் பருகினாள். “இந்த ஆணழகர் அரச குடும்பத்தைச் சார்ந்தவராய்த் தோன்றுகிறாரே! எந்த நாட்டு மன்னராய் இருப்பார்?’ என்றெல்லாம் நெஞ்சுக்குள்ளேயே கேட்டுக் கொண்டாள் சகுந்தலை.
“ஐயா, நீர் வழிதவறி வந்ததை நாங்கள் தவறாகவோ குற்றமாகவோ எடுத்துக்கொள்ளவில்லை. எனினும், நீர் எந்த நாட்டு மன்னர் என்பதை நாங்கள் அறிந்துகொண்டால் அதற்கேற்றவாறு உம்மை உபசரிக்கலாம் என்று கருதுகிறோம்” என்றாள் பிரியம்வதை. ஏனென்றால், அவள்தான் அனுசூயையைவிடச் சற்றுத் துடுக்கானவள்.
அதைக் கேட்ட துஷ்யந்தன், தான் யார் என்பதைக் கூறவில்லை. மாறாக, மன்னன் துஷ்யந்தன் ஆளுகைக்குட்பட்டுள்ள கானகங்களைக் கண்காணிக்கும் அதிகாரி என்றும், அப்பொழுது அக்கானகத்தின் நடப்பினை ஆராய்ந்து செல்ல வந்திருப்பதாகவும் கூறினான். பின் “ஆமாம், கண்வ முனிவருக்குப் பெண் இருப்பதாக நான் கேள்விப்பட்டதில்லையே!’ என்று மெல்லப் பீடிகை போட்டான்.
அவன் ஐயத்தைப் போக்கும் வகையில் பிரியம்வதை கூறினாள்: ‘எங்கள் சகுந்தலை கண்வ முனிவர் மகள் அல்லள்; வளர்ப்புப் பெண். கௌசிக வமிசத்தைச் சார்ந்த இராஜரிஷியான விசுவாமித்திரரின் அருந்தவப் புதல்வி இவள். தனிமையில் அழுதுகொண்டிருந்த குழந்தையை, எங்கள் கண்வ முனிவர் கண்டெடுத்து, சகுந்தலை என்று பெயர் சூட்டி வளர்த்து வருகின்றார். இவள் தாய் மேனகை ஆவாள்.”
“ஓ! தேவமகள் பேரழகி மேனகையின் மகளா! அவள் வயிற்றில் பிறந்ததால் தான் இந்தச் சகுந்தலை இவ்வளவு அழகு வாய்ந்தவளாய் இருக்கிறாள்!” என மனத்துள் வியப்புற்றான் துஷ்யந்தன். “இவளை நான் அடைய முடியுமா? நான் இவளை விரும்புவதுபோல் இவளும் என்னை விரும்பவேண்டுமே!’ என்றும் ஐயப்பட்டான்.
அப்போது சகுந்தலை நாணத்தால் முகம் சிவந்து, “அடி பிரியம்வதை, எனக்குத் தலை சுற்றுவதுபோல் இருக்கிறது. அப்பால் சென்று ஓய்வெடுத்துக் கொள்கிறேன்” என்று கூறி, துஷ்யந்தனை ஓரக்கண்ணால் பார்த்துவிட்டுச் சென்றாள். அவள் ஏதோ சொல்லி அவ்விடத்தை விட்டுச் செல்லப் பார்க்கிறாள் என்பது தோழிகளுக்குப் புரிந்துவிட்டது.
ஆகவே, அவளைப் போகவிடாமல் தடுக்க எண்ணிய பிரியம்வதை, ‘அடி சகுந்தலை, உன் சாகசமெல்லாம் நானறிவேன்! மரங்களுக்கு நீர் ஊற்ற வேண்டியது உன்னுடைய முறையாகும். நீ எப்படியடி ஓய்வெடுக்கச் செல்லலாம்! உன் கடனைத் தீர்த்துவிட்டுச் செல்” என்றாள், சற்றே கடுமையான குரலில். அது வெறும் நடிப்பு என்பதை அறியாத துஷ்யந்தன்,
“அவளைப் போகவிடுங்கள். அவள் கடனை நான் ஏற்றுக் கொள்கிறேன்” என்று கூறியவாறு தன் விரலில் அணிந்திருந்த கணையாழியைக் கழற்றிப் பிரியம்வதையிடம் கொடுத்துவிட்டு, தரையிலிருந்த குடத்தை எடுக்கப் போனான்.
கணையாழியைப் பெற்றுக்கொண்ட பிரியம்வதை, அதிலும் பொறிக்கப்பட்ட ராஜமுத்திரையைக் கண்டு, “இது அரசருக்குரிய கணையாழியன்றோ!” என்று ஐயம் தொனிக்கக் கேட்டாள்.
மன்னன் சமாளித்துக்கொண்டு, “அரசருக்குரிய கணையாழிதான். அதை அவர் எனக்குப் பரிசாகக் கொடுத்திருக்கிறார்” என்றான்.
இவர்கள் பேச்சைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த சகுந்தலை மேற்கொண்டு நடக்காமல், பிரியம்வதையைத் திரும்பிப் பார்த்தாள்.
“சகுந்தலை, இம்மன்னன் உன் கடனை ஏற்றுக் கொண்டார். அதனால் நீ போகலாம்” என்றாள் பிரியம்வதை.
சகுந்தலை செல்லமாகச் சிணுங்கினாள்: “என்னைப் போகச் சொல்லவும் நிறுத்தவும் நீ யாரடி?”
சகுந்தலையின் உள் மனத்தை ஓரளவு புரிந்துகொண்டான் துஷ்யந்தன். அவன் மனம் இவ்வாறு எண்ணியது: “இவள் என்னை நேருக்கு நேர் பார்க்க மாட்டேன் என்கிறாள். ஆனால் தன் கடைக்கண்ணை மட்டும் என் மேல் வீசுகிறாளே! வாய் திறந்து ஒரு வார்த்தையும் என்னுடன் பேசவில்லை. எனினும் நான் பேசும்போது எல்லாவற்றையும் காது கொடுத்து உற்றுக் கேட்கிறாளே! இதற்கு என்ன காரணம்?’
இவ்வாறாகத் துஷ்யந்தனும் சகுந்தலையும் தனித்தனியே தமக்குள் காதலை வளர்த்துக் கொண்டிருந்தபோது யாரோ சிலர் ஓடுவது கேட்டது. அவர்கள் உரத்த குரலில் “மதங்கொண்ட யானை ஒன்று மரங்களை ஒடித்து எறிந்துகொண்டு வருகிறது. எல்லோரும் எச்சரிக்கையாய் இருங்கள்” என்று எச்சரிக்கை செய்து கொண்டு சென்றனர்.
அதுகேட்டுத் தோழிகள் மருண்டு, துஷ்யந்தனைப் பரிதாபமாகப் பார்த்தனர். துஷ்யந்தன் அவர்களுக்குத் தைரியமூட்டும் வகையில், “நீங்கள் ஆசிரமத்திற்கு விரைந்து செல்லுங்கள். நான் அந்த யானையை அடக்கி விரட்டுகிறேன். வாய்ப்புக் கிட்டுமாயின் மீண்டும் சந்திப்போம்” எனக் கூறி அவர்களைப் போய்விடுமாறு தூண்டினான் துஷ்யந்தன்.
தோழியர் இருவரும் புறப்பட்டனர். சகுந்தலை இரண்டடி எடுத்து வைத்தவள், “ஆ! அனுசூயே, என் காலில் முள் தைத்துவிட்டதே!” என்று கூறி பாதத்தைத் தூக்கிப் பிடித்தபடி, துஷ்யந்தனைத் திரும்பிப் பார்த்தாள்.
துஷ்யந்தனும் அவளை ஆழமாக நோக்கினான். அந்த ஒரு கணப் பொழுதில்-
துஷ்யந்தனின் பார்வையைச் சகுந்தலை பார்வையும், சகுந்தலையின் பார்வையைத் துஷ்யந்தன் பார்வையும் கவ்வி இழுத்தன.
அதற்குப் பிறகு துஷ்யந்தன் செயலற்றவனாய் ஆசிரமத்தை வளைய வந்து கொண்டிருப்பதில் ஆனந்தம் கொண்டான். சகுந்தலை அறியாவண்ணம் மறைந்திருந்து அவள் எழிலைப் பார்த்துப் பரவசப்பட்டான்.
நகர் திரும்பவேண்டும் என்கின்ற எண்ணமே எழவில்லை. ஆசிரமத்தருகிலே முகாமிட முடிவு செய்தான் துஷ்யந்தன்.
சகுந்தலையும் சமயம் கிட்டும் பொழுதெல்லாம் ஆசிரமத்து உத்தியாவனத்தில் திரிந்தாள். துஷ்யந்தன் தன் கண்ணில் பட மாட்டானா, அவனிடம் தனிமையில் பேச மாட்டோமா என்று எப்போதும் மன்னனையே நினைத்து ஏங்குவாளானாள்.